شاعر بلند پايه سبك هندي در عصر صفويه، "محمد علي بن ميرزا عبدالرحيم تبريزي" معروف به "صائب" در سال 1016 ق متولد و در سال 1081 ق در اصفهان در گذشت. محمد علي صائب تبريزي فرزند ميرزا عبدالرحيم تبريزي شاعر بلند پايه و صاحب سبك عصر صفوي در اصفهان متولد شد و پدر وي از تاجران تبريز و مقيم اصفهان بود و در اين شهر به تحصيل علم پرداخت سپس به مكه و از آنجا به هند رفت و ساليانه در هند مورد توجه شاه جهان بود.
در بازگشت به اصفهان مورد توجه شاه عباس دوم قرار گرفت و در نزد او مقام و منزلتي يافت و ملك الشعراي آن پادشاه گرديد.وي پيرو سعدي و حافظ و مروج سبك معروف هندي است.آرامگاه وي از معماري دوران صفويه الهام گرفته است. آرامگاه او در سال 1346 ش به شكل امروزي درآمد. بناي مزبور ايواني زيبا به طول 20/14 متر و عرض 6 و ارتفاع 8 متر دارد و حدود 2 متر از سطح باغ بلندتر ساخته شده است كه ده پله سنگي سراسري دارد. بر روي سرستون هاي ايوان زيبا، قوس هاي جناغي قرار گرفته اند و زير سقف با طرح شطرنجي آينه كاري شده است. جبهه شرقي و غربي ايوان داراي دو دهنه، يك ستون و دو قوس مي باشند. سنگ مزار صائب عبارت است از يك قطعه سنگ مرمر يكپارچهٔ يزدى كه سنگ مزار قديمى را در وسط آن جاسازى كرده‌اند. سنگ اصلى مزار كه به دو نيم شده است، داراى كتيبه‌اى شامل يك مطلع و يك غزل از صائب به خط محمد صالح، خويش‌نويس مشهور دورهٔ صفوى است.
اسامي ديگر افراد كه در مقبره صائب مدفون هستند:
1- "ميرزا ابوالقاسم" فرزند صائب، متوفي 1140 ق
2- "ميرزا محمد علي ابن محمد رحيم" نواده صائب ، متوفي 1141 ق
3- "ميرزا محمد محسنا" فرزند صائب، متوفي 1149 ق
4- "ميرزا بزرگ" و "ميرزا كوچك" دو برادر بودند كه در زمان شاه سلطان حسين مستوفي و متصدي دفاتر مالياتي بودند.اين دو برادر چون حاضر نشدند دفاتر مالياتي و آمار مردم را به افغانها بدهند به دستور محمود افغان در ديگ آب جوشانده شدند. آرامگاه وي در خيابان صائب اصفهان در باغ شخصي او به نام «باغ تكيه» در كنار نهر نياصرم قرار دارد.

استاد بنان در ارديبهشت ۱۲۹۰ در قلهك تهران در خانواده‌ اي متمول متولد شد، خواننده‌ اي كه از سال ۱۳۲۱ تا دهه ۵۰ در زمينه موسيقي ملي ايران فعاليت گسترده و البته ماندگاري داشت، از شش سالگي خوانندگي و نوازندگي ارگ و پيانو را شروع كرد و در اين راه از راهنمايي‌ هاي مادرش كه پيانو را بسيار خوب مينواخت بهره ها گرفت، اولين استاد او پدرش بود و دومين استاد، مرحوم ميرزا طاهر ضياء ذاكرين رثايي و سومين استادش مرحوم ناصر سيف بوده‌ اند.همان طور كه گفته شد، سال ۱۳۲۱ براي بنان سال مهم و تعيين كننده‌ اي بود، براي اولين بار در اين سال بود كه صداي غلامحسين بنان، همراه با همكاري عده‌ اي از هنرمندان ديگر از راديو تهران به گوش مردم ايران رسيد و ديري نگذشت كه نام بنان زبانزد همه شد، روح‌ الله خالقي او را در اركستر انجمن موسيقي شركت داد و با اركستر شماره يك نيز همكاري را شروع كرد و از بدو شروع برنامه گلهاي رنگارنگ بنان به دعوت استاد داود پيرنيا همكاري داشت.بنان در طول فعاليت هنري خود، حدود ۳۵۰ آهنگ را اجرا كرد و آنچه كه امتياز مسلم صداي او را پديد مي آورد، زير و بم‌ ها و تحريرهاي صداي اوست كه مخصوص به خودش است، بنان نه تنها در آواز قديمي و كلاسيك ايران استاد بود، بلكه در نغمات جديد و مدرن ايران نيز تسلط كامل داشت، تصنيف زيبا و روح پرور الهه ناز او بهترين معرف اين ادعا است، بنان را مي‌ توان به حق بزرگترين اجرا كننده آهنگ‌ هاي سبك وزيري - خالقي دانست، او همچنين در كنار اديب خوانساري از بهترين اجرا كنندگان آثار صبا و محجوبي محسوب مي‌ شود، استعداد شگرف او در مركب خواني و تلفيق شعر و موسيقي بارها ستايش موسيقي دانان معاصرش را بر انگيخته است.
فعاليت در هنرستان موسيقي:
در سال ۱۳۳۲ بنان به پيشنهاد شادروان خالقي به اداره كل هنرهاي زيباي كشور منتقل و به سمت استاد آواز هنرستان موسيقي ملي به كار مشغول شد و در سال ۱۳۳۴ رئيس شوراي موسيقي راديو شد، غلامحسين بنان از ابتدا در برنامه‌ هاي گلهاي جاويدان و گلهاي رنگارنگ و برگ سبز شركت داشته و برنامه‌ هاي متعدد و گوناگون ديگري كه از اين خواننده بزرگ و هنرمند به يادگار مانده است، در اين برنامه ها، استادان تراز اول موسيقي سنتي چون روح الله خالقي، ابوالحسن صبا، مرتضي محجوبي، احمد عبادي، حسين تهراني، علي تجويدي و … با او همكاري داشته‌ اند.
كناره گيري از فعالت هنري:
آذر ماه ۱۳۳۶ وقتي بنان با اتومبيل شخصي در جاده كرج مشغول رانندگي بود با كاميوني كه فاقد چراغ ايمني عقب بود تصادف كرد و در اين سانحه چشم راست خود را از دست داد و به همين خاطر هميشه از عينك دودي استفاده مي كرد.سال‌ ها بعد از اين حادثه بنان به فعاليتش ادامه داد اما حدود ده سال بعد از آن بود كه غلامحسين بنان آهسته آهسته فعاليت خوانندگي را كنار گذاشت، استاد مدت ها به ناراحتي جهاز هاضمه مبتلا شده بود از طرف ديگر حنجره اش نيز آمادگي بيان نيازهاي درونيش را نداشت و به همين دليل اندك اندك از خواندن اجتناب ورزيد و از صحنه هنر كناره كشيد و بيست سال آخر عمر را تقريباً فعاليت چشم گيري نداشت و روز به روز ناراحتي جهاز هاضمه او را بيشتر رنجور مي‌ كرد و متأسفانه كوشش‌ هاي پزشكان و مخصوصاً مراقبت‌ ها و از خود گذشتگي‌ هاي پري بنان همسر وفادار و مهربانش هم مؤثر نيفتاد و سرانجام در ساعت ۷ بعد از ظهر پنجشنبه هشتم اسفند ماه سال ۱۳۶۴ خورشيدي در بيمارستان ايرانمهر قلهك جهان را بدرود گفت.استاد بنان از سال ۱۳۶۴ يعني زمان فوتش در امامزاده طاهر كرج دفن شده است، مكاني كه بسياري از بزرگان ادب و هنر ايران در آنجا آرميده‌ اند.