اين چشمه از مكان هاي اسطوره اي ايران است و داستان كيخسرو و غار كيخسرو را با اين چشمه ربط داده اند به طوري كه مي گويند كيخسرو قبل از اينكه به غار پناه ببرد خود را در اين چشمه شستشو داده و سپس به غار پناه برده است. چشمه بلاغ حك در هفت كيلومتري شمال غرب شازند در دامنه جنوبي كوه راسبند در كنار كوه بلاغ واقع شده است. ميزان آبدهي اين چشمه به طور متوسط نزديك به ۳۰۰ ليتر در ثانيه مي باشد آب اين چشمه زمين هاي كشاورزي روستاهاي حك بالا – حك پايين و تحت محل را مشروب مي نمايد.
ميزان نوسان ساليانه اين چشمه بسيار زياد است به طوري كه ميزان آبدهي فروردين ماه اين چشمه نسبت به شهريور ماه خيلي تفاوت دارد چون كه ميزان ريزش جوي و ذوب برف ها در فروردين ماه به حداكثر خود مي رسد و با توجه به شكاف هاي بزرگ و زيادكوه راسبند اين اختلاف آبدهي چشمگير است. اين چشمه نيز از نوع كارستيكي است و مقداري از آب اين رشته كوه را كه از جنس آهك اربيتولن دار مي باشد زهكشي مي نمايد از نظر كيفيت آب اين چشمه نيز جزء آب هاي مطلوب و مناسب است.

اين بنا به‏ صورت يك بقعه و دو مناره است كه بر روى قبر "عمو عبدالله" از زهاد و صُلحاى معروف قرن هشتم هجرى بنا شده است. از جمله مناره‌هاي بسيار معروف اصفهان كه در واقع دومناره در كناره هم است، "منارجنبان" مي باشد كه در 6 كيلومتري غرب اصفهان، در راه نجف آباد قرار دارد.
ايوان منارجنبان يكى از نمونه‏ هاى ابنيه سبك مغولى ايران است و از آن دوره كاشى‏كارى‏هايى هم دارد. مناره‏ ها بعداً و در تاريخى كه درست معلوم نيست و احتمالاً در آخر عصر صفويه به ايوان مزبور اضافه شده و با حركت دادن يكى از آنها، نه تنها مناره ديگر به حركت درمى‏آيد بلكه تمامى اين ساختمان مرتعش مى‏شود.
شهرت منارجنبان اصفهان از ديرباز به اين خاطر بوده است كه هر گاه يكى از  مناره‏هاى طرفين ايوان بنا را مى ‏جنبانده ‏اند اين حركت به مناره ديگر هم منتقل مى ‏شده است. چگونگى اين حركت و انتقال آن به مناره ديگر - اگر چه ديرگاهى تعجب بسيارى از مردم و بازديدكنندگان آن را بر مى ‏انگيخته است. از ديدگاه صاحب نظران و آنان كه بر امورى چون معمارى آگاهند، چندان شگفت و غير طبيعى نيست آنان بر اين باورند كه در تمام بناهايى كه چنين شكل و مناره هايى دارند حركت هست و اگر در اينجا بسيار چشمگيرتر است دليل آن باريكى و سبكى اين مناره هاست و گرنه جهانگردان و سياحان به مناره ‏ها و ساختمان هايى كه به همين طريق مى ‏جنبيده ‏اند در نقاط ديگر جهان اشاره كرده ‏اند.
اين مكان در اصل به صورت يك بقعه است كه در بالاي آن ايواني ساخته شده كه حدود نه ذرع (10 متر) ارتفاع دارد و دو ستون جنبي آن به صورت مناره با ارتفاعي در حدود پنج ذرع (17 متر) از سطح ايوان بالاتر كشيده شده است. فاصله دو مناره در سطح پشت بام حدود نه متر و محيط هر مناره چهار متر و نيم است.
منارجنبان اصفهان در حقيقت بقعه ‏اى است كه بر مزار شيخى زاهد و عابد به نام عمو عبدالله كه در ذيحجه سال 716 هجرى قمرى وفات يافته، ساخته شده است و در آغاز تنها ايرانى بوده است كه بعدها دو مناره معروف منارجنبان را به ساختمان آن افزوده ‏اند. بنابراين بى شك ساختمان ايوان و مناره‏ ها پس از سال 716 هجرى قمرى آغاز شده و به انجام رسيده است. منارجنبان بر سر راه اصفهان به نجف آباد در روستايى به نام كاردالان قرار دارد. هر يك از دو مناره اين بنا 17 متر بلندى دارد و ارتفاع بنا 10 متر است.
كاشي هاى لاجوردى و فيروزه‏اى زينت بخش اين بناست و برمزار آن روحانى زاهد و عابد قطعه سنگى مرمرى قرار داده‏ اند كه سوره يس از قرآن كريم حاشيه آن را زينت داده است. كتيبه ‏هاى ديگرى نيز در اين آرامگاه هست كه از آن جمله است كتيبه‏ اى بر سنگ مرمر بالاى سنگ اصلى كه از عمد عبدالله به عنوان يك مرد پرهيزگار و زاهد نام مى ‏برد و تاريخ او را نيز ذكر مى ‏كند.